Een dilemma. Wat te doen. Kinderen door de jaren heen steeds ongelukkiger op school. Maar ja, hoe leuk is school nu eigenlijk. Niet elk kind vindt het per definitie leuk om naar school te gaan. Houdt niet van leren, tijden stil zitten en verplicht werk maken. Maar wat nu als je het idee hebt dat ze toch steeds ongelukkiger worden. Ligt het aan de school? Ligt het aan de thuissituatie en tja, is het gras aan de overkant altijd groener? Dit was ons dilemma van de afgelopen tijd.
Waar liepen we tegenaan met onze dochter
Een kind uit groep 7 van school halen, wie doet dat nu! Dat is mijn originele gedachte. Toen we een jaar geleden gingen verhuizen verzekerde ik de kinderen dat ze op dezelfde school gingen blijven, waar ik in de stad ook naar toe ging. School is belangrijk, het moet een veilige en vertrouwde plek zijn en na een scheiding, verhuizen naar een andere woning wil je je kinderen liever niet nog een verandering aandoen. Toch het jaar verstreek en dochterlief werd steeds ongelukkiger.
Een enorme wisseling van docenten maakte het er niet gemakkelijker op. Wie kon ze nog in vertrouwen nemen, wie ging haar helpen wanneer ze vast liep met haar werk, gepest werd of gewoon even haar verhaal kwijt wilde. Telkens verdwenen er docenten en kwamen er weer nieuwe dus die hoop werd al snel opgegeven.
Langzaamaan gingen de toetsscores naar beneden. Vakken waar ze altijd super goed was schoven naar onderen op de resultaten lijst. Hulp kwam er helaas niet dus ze kreeg steeds meer last van faalangst.
-Als ik iets niet leer en de toets niet haal is het minder erg dan wanneer ik heel hard geleerd heb-
Een nare gedachte die ik niet uit haar hoofd kreeg maar die wel de overhand nam. Toen ook nog kort geleden haar enige goede vriendin van school ging was het klaar. Vriendin verdween, pestkoppies en kinderen waar ze gewoon niks mee had bleven over.
De gordijnen bleven dicht en uren werden doorgebracht alleen op een slaapkamer achter de laptop. Weinig interactie met mij, niet meer willen knuffelen, geen gezellige praatjes meer, constant ruzie maken met haar broertje.
En dan haar broertje nog
En tsja, dan is haar broertje er nog. Net 7 en in groep 4. Een slim mannetje maar wel temperamentvol. Docenten die, naar mijn inziens, hier niet genoeg mee deden. Vorig jaar al niet en dit jaar idem. Gelukkig is het een enorm sociaal kind die ontzettend gemakkelijk vrienden maakt. Maar helaas, in groep 4 zitten maar 4 kinderen… dus nooit even met iemand anders samenwerken, even een ander werkgroepje maken o.i.d. Vorig jaar gemengd met toen groep 4. Hij was toen 6 en sommige kids al 8.
Hij had toen qua gedrag nog wel een jaar van mij mogen kleuteren maar het brein was veel te ver. Maar lastig. Als je qua gedrag nog meer een kleuter bent maar mee moet in het regime van groep 4. Daarnaast gepest worden en gebruikt worden door een paar oudere kinderen. Er werden vaak geintjes met hem uitgehaald of hij werd gewoon pijn gedaan en gepest. Helaas vond hij dat hij niks aan de juffen had. Hij vertrouwde ze niet en had het idee dat ze hem nooit hielpen dus dit werkte niet goed qua samenwerking.
Dit jaar zitten ze bij groep 3 in maar ook daar zit geen uitdaging in dus ook geen top match.
Keuzes maken
Maar ja, waarom dan blijft het toch zo moeilijk om te beslissen of het de juiste keuze is om ergens anders te gaan kijken. Misschien hield mijn eigen betrokkenheid bij de school mij ook wel een beetje tegen. Naast al mijn werk doe ik de overblijf, coördineer de sporttoernooien en ben voorzitter van de ouderraad. Het is een kleine school dus je kent het personeel ontzettend goed en het is er vertrouwd.
Uiteindelijk toch maar eens een kijkje (na een aantal telefonische gesprekken) genomen op mijn eigen oude school. De sfeer was fijn, het formaat meer dan dubbel van onze huidige.
Maar dan nog… is het gras altijd groener aan de overkant? Ook school is gewoon een bedrijf, nergens is het perfect. Dit is echt een gevalletje ga op je gevoel af.
Toch heb ik maar weer eens geleerd dat je het allerbeste naar je kids kunt kijken en luisteren. Na de vraag of het misschien iets was om eens bij een andere school te kijken antwoordde mijn dochter: ‘wanneer mag ik heen!” Dit is niet normaal voor een kind in groep 7. Mijn zoon is ook dolenthousiast en kan niet wachten. Bijzondere is ook dat ik sinds onze beslissing andere kinderen in huis heb. Vrolijker, meer spelend, gezelliger en geen ruzie makend. Er blijkt toch een enorme last van hun schouders gevallen te zijn.
Dus we gaan het avontuur aan. De sloffen die ze aan mogen hebben staan al klaar en 10 december gaat het nieuwe avontuur beginnen.
Herken je onze strijd en twijfel?
Wat gijn dat je de stap hebt kunnen maken en dat de kinderen zo enthousiast reageerden! Ik doe zelf de opleiding PABO en er is niks belangrijker dan dat de kinderen zich fijn, vertrouwd en gerespecteerd voelen door zowel de medeleerlingen als de leerkrachten!
Thanx, wel een lastige hoor maar we gaan ervan uit dat het de beste is! Dus vol goede moed en enthousiasme gaan we het avontuur aan!